ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ ΚΚΕ: Η ΥΠΟΓΕΙΑ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙΕΙ…

Του ΑΝΤΩΝΗ ΝΤΑΒΑΝΕΛΛΟΥ*

Η πολιτική ήττα του ΚΚΕ στις εκλογές του περασμένου Μάη-Ιούνη (όπου το κόμμα έχασε σχεδόν το 50% της επιρροής του) λειτούργησε σαν τη θρυαλλίδα στην έκρηξη της αμφισβήτησης, αλλά δεν αποτελεί την κύρια αιτία της. Γι’ αυτό και οι δικαιολογίες της ΚΕ (που, για άλλη μια φορά, ρίχνει τις ευθύνες στον κόσμο, κάνοντας λόγο για «εκλογικές αυταπάτες», γενικώς…) δεν πιάνουν τόπο.

Οι διαφωνούντες έχουν ήδη αναδείξει βαθύτερα αίτια: την οργανωτική συρρίκνωση, την πτώση της κυκλοφορίας του «Ριζοσπάστη», το αδιέξοδο της τακτικής στο εργατικό κίνημα, τις απώλειες στη νεολαία… Κατά τη γνώμη μας, το πρόβλημα είναι ακόμα βαθύτερο: η ΚΕ του ΚΚΕ έχει συσσωρεύσει λάθη και αντιφάσεις που διαβρώνουν τη σταθερότητα του κόμματος, με αποτέλεσμα μια βαριά εκλογική ήττα που, με τη σειρά της, θέτει δικαιολογημένα το ζήτημα ανατροπής της ηγεσίας και της πολιτικής της.

ΣΤΑΔΙΑ

Η ΚΕ προσπαθεί να παρουσιάσει το 19ο ως το συνέδριο οριστικής εγκατάλειψης της ρεφορμιστικής στρατηγικής των «σταδίων», ως το συνέδριο που ολοκληρώνει την επιστροφή του ΚΚΕ στη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Όμως, πόσο πειστική μπορεί να είναι αυτή η «στροφή», όταν η ίδια ηγεσία επαναφέρει την εμπιστοσύνη της στον Ν. Ζαχαριάδη, τον αρχιτέκτονα της στρατηγικής των «σταδίων» και Γραμματέα του ΚΚΕ, όταν αυτή η στρατηγική επιβλήθηκε βίαια στο κόμμα στη δεκαετία του ’30;

Ακόμα χειρότερα, πώς συνδυάζεται αυτή η «στροφή» στη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης με τη γενικότερη αποκατάσταση του σταλινισμού, όταν είναι γνωστό ότι η στρατηγική των σταδίων επιβλήθηκε στο παγκόσμιο κομουνιστικό κίνημα από το σταλινικό «κέντρο» του ΚΚΣΕ και της Κομιντέρν, μετά το 4ο Συνέδριο της Γ΄ Διεθνούς, και τηρήθηκε ως το θάνατο του Στάλιν, το 1953 (για να συνεχιστεί απαρέγκλιτα και από τους χρουτσοφικούς επιγόνους);

Η θεωρητική παράδοση του Λένιν, του μπολσεβικισμού και της Γ΄ Διεθνούς στην επαναστατική της περίοδο, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για σύγχυση ανάμεσα στην προσήλωση στην επαναστατική στρατηγική και στην αναγκαία συγκεκριμενοποίησή της σε επαναστατική τακτική, με βάση τη συγκεκριμένη ανάλυση των συγκεκριμένων συνθηκών, σε κάθε περίοδο.

ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Τα μεταβατικά προγράμματα και οι μεταβατικοί πολιτικοί στόχοι –που σήμερα περιγελά ο κάθε Μεντρέκας– ήταν για τον Λένιν αναπόσπαστο τμήμα της φυσιογνωμίας των ΚΚ. Το μπολσεβίκικο κόμμα –για να παραμείνει πιστό στη στρατηγική της επανάστασης– έφτασε να υπερασπιστεί την κυβέρνηση Κερένσκι απέναντι στην απειλή του πραξικοπήματος του Κορνίλοφ. Αντίθετα η Αλ. Παπαρήγα, παρασυρόμενη από την τάση να συγκρουστεί μονομερώς με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει φτάσει να προκαλεί τα βροντώδη χειροκροτήματα στη Βουλή από την πλευρά του Σαμαρά και του Βενιζέλου.

Την καλύτερη απόδειξη του ισχυρισμού ότι η τακτική του ΚΚΕ αποτελεί καρικατούρα συγκεκριμενοποίησης της επαναστατικής στρατηγικής έδωσε η στάση του κόμματος σε στιγμές μεγάλης κρίσης. Τον Δεκέμβρη του 2008, η Αλ. Παπαρήγα διάλεξε να δηλώσει ότι «στη δική μας επανάσταση, δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι». Την περίοδο της πολιορκίας της Βουλής από τους απεργούς και τους «αγανακτισμένους» (και την ώρα που έπεφτε νεκρός διαδηλωτής του ΠΑΜΕ από τα χημικά…), η Γραμματέας του ΚΚΕ έσπευσε να παγώσει τον κόσμο, δηλώνοντας ότι «δεν πέφτουν έτσι οι κυβερνήσεις…».

Πίσω από τους βερμπαλισμούς των Θέσεων, αυτές οι συγκεκριμένες πολιτικές τοποθετήσεις φανερώνουν ότι στην ηγεσία του Περισσού συνεχίζει να επιβιώνει η παράδοση π.χ. του εδαΐτικου συντηρητισμού που κατηγορούσε ως «ανυπόμονους» τους διαδηλωτές των Ιουλιανών του 1965, ή του πανικού που είχε προκαλέσει στις ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΚΚΕεσ. η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973. Γι’ αυτό, άλλωστε, τα αστικά κόμματα και τα ΜΜΕ –οι πραγματικοί εχθροί της Αριστεράς και του κόσμου της– επαναλαμβάνουν συχνά: «διαφωνούμε απόλυτα με το ΚΚΕ, αλλά το σεβόμαστε».

Η ηγεσία του ΚΚΕ, για να αντιμετωπίσει την αμφισβήτηση, έφτασε να κάνει λόγο για «αγράμματα στελέχη» του κόμματος. Όμως τη μεγαλύτερη ζημιά στο κόμμα έχουν κάνει οι θέσεις των «γραμματιζούμενων» οπαδών της σημερινής ηγεσίας. Όταν ο Μεντρέκας ή ο Μαΐλης χτυπιούνται στην ΤV, κραυγάζοντας ότι δεν έχουν καμία σχέση με την… Αριστερά, προκαλούν τη συνείδηση χιλιάδων και χιλιάδων ανθρώπων, που –ευτυχώς– αισθάνονται ότι αποτελούν τμήμα της «κόκκινης» πλευράς.

Όταν στον «Ριζοσπάστη» φτάνει να περνά «διήγημα» που αντιμετωπίζει με συμπάθεια (τάχα από… ταξική σκοπιά) τον εργαζόμενο-αστυνομικό που, παρεμπιπτόντως, δολοφόνησε το 15χρόνο «αστόπαιδο», τότε δημιουργείται μια ανεξίτηλη κηλίδα που δεν ξεπλένεται με χιλιάδες «σεντόνια» μαρξιστικής ανάλυσης…

Όταν η οικονομική κρίση αντιμετωπίζεται στον «Ριζοσπάστη», στον 902 και στην Τυποεκδοτική με μεθόδους ανάλογες με εκείνες του Μπόμπολα και του Ψυχάρη, τότε τα τραύματα που προκαλούνται είναι δύσκολο να ξεχαστούν.

Όλα αυτά μαζί προκαλούν τη χιονοστιβάδα της «αμφισβήτησης» στο ΚΚΕ. Και οι πολιτικές προοπτικές θα τα ενισχύσουν: γιατί στη βάση –και πολύ περισσότερο στον περίγυρο– του κόμματος, το αίτημα για κοινή δράση της Αριστεράς με στόχο την ανατροπή των μνημονίων και της βάρβαρης λιτότητας, εξακολουθεί να κατανοείται ως μια πολιτική πρόταση επιθυμητή και αναγκαία. Γι’ αυτό και η ηγεσία του ΚΚΕ θα εξακολουθεί να υποχωρεί και να αυτοπεριορίζεται.

ΑΝΤΙΣΕΧΤΑΡΙΣΜΟΣ

Δεν είναι τυχαίο ότι η απόρριψη του «σεχταρισμού» εμφανίζεται ως το ενοποιητικό στοιχείο όλων των φωνών της αντιπολίτευσης. Και σωστά. Γιατί αποτελεί προϋπόθεση για την ανασύνταξη τόσο του ΚΚΕ, όσο και όλης της Αριστεράς. Η ρήξη των δυνάμεων του ΚΚΕ με την πολιτική της «μοναχικής πορείας» θα άλλαζε τα δεδομένα στο κίνημα αντίστασης, αλλά και στην πολιτική Αριστερά (είτε στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Θα έδινε τις δυνατότητες να επιδιώξουμε νίκες εδώ και τώρα, θα έδινε στέρεα απάντηση στο ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών, θα δημιουργούσε τα θεμέλια για ευρύτερη εργατική-λαϊκή συσπείρωση.

Στις σημερινές συνθήκες, αυτό το βήμα θα ισοδυναμούσε με πλήρη αλλαγή των συσχετισμών, με τη δυνατότητα να υποστηριχτεί πραγματικά η «κόκκινη» εναλλακτική απέναντι στη βαρβαρότητα των μνημονίων και της νεοναζιστικής απειλής.

Γι’ αυτό και οι εξελίξεις στο εσωτερικό του ΚΚΕ μας αφορούν όλους.

*Πηγή: rproject.gr