Πορεία να ξεΣΚΟΥΡΙΑσουμε;

Είναι θυμωμένο κείμενο. Ίσως κι άδικο σε κάποια σημεία. Όμως παίρνω την ευθύνη του και τα γραπτά μένουν.

Πριν το διαβάσεις σε προειδοποιώ. Είναι ένα κείμενο θυμωμένο κι ίσως κάπως άδικο στην υπερβολή του. Παίρνω την ευθύνη του. Τα γραπτά μένουν κι αυτά ήταν που ήθελα να γράψω τώρα. Είμαι θυμωμένος, γιατί πνίγομαι απ’την αδράνεια γύρω μου και γιατί βαρέθηκα τους κινηματικούς αυτοματισμούς. Τώρα ο χώρος (εκτός από αντιφά) τρέχει (ενημερωτικά) Σκουριές. Όλα τα άλλα πίσω. Λες και στην Αττική αυτή τη στιγ...μή δεν τρέχει Νερό, Υμηττός, Πάρνηθα, Ελληνικό, Πεντέλη; Γιατί βαρέθηκα το τόσο όσο και μετά να τρέχουμε για το επόμενο θέμα. Βαρέθηκα να μην ανοίγουμε εμείς μέτωπα και να αγωνιζόμαστε να μπαλώσουμε τα κινηματικά κενά της αριστεράς σε θέματα που κάθε φορά είναι της «επικαιρότητας». Ο αγώνας στις Σκουριές έχει συντρόφους στο βορρά που μια χαρά μπορούν να το σηκώσουν. Πραγματική αλληλεγγύη στον αγώνα αυτό είναι να τρέξουμε ένα ανάλογο μέτωπο στις δεκάδες εκποιήσεις και πράξεις λεηλασίας στη φύση στην Αττική. Να δείξουμε ότι αγωνιζόμαστε από τις Σκουριές μέχρι την Πεντέλη για γη και ελευθερία. Θεωρώ ότι οι μονοκαλλιέργειες μας έχουν κάνει ζημιά και στο παρελθόν (Χαλυβουργία π.χ.) . Κάθε φορά που ανοίγει ένα μέτωπο, θα πρέπει να παίρνουμε την πρωτοβουλία να ανοίγουμε άλλο ένα αντίστοιχο κι όχι να πέφτουμε όλοι με τα μούτρα μεν, τόσο όσο δε.

Πορεία να ξεΣΚΟΥΡΙΑσουμε ή δράση που να δημιουργεί πολιτικό γεγονός;

Χολαργός, Βύρωνας, Ζωγράφου, Αγία Παρασκευή λαϊκές συνελεύσεις σε συνεργασία με το ανοιχτό συντονιστικό της Θεσ/νικης ενάντια στα μεταλλεία χρυσού έχουν εκδηλώσεις 5,6,7 Απρίλη για ενημέρωση, λέει. Επιπλέον ετοιμάζεται πορεία από Μοναστηράκι για το ίδιο θέμα… Και λες : ποιος χρειάζεται ενημέρωση για τις Σκουριές ή την Αλεξανδρούπολη; Είτε είναι πολιτικοποιημένος άνθρωπος είτε ο συνήθης τηλεορασόπληκτος, ποιος δεν έχει ενημερωθεί; Και στην τελική ποιος και ποια απ’ αυτούς που θα παραστούν σε αυτές τις εκδηλώσεις-ενημερώσεις πραγματικά δεν ξέρει όλα πάνω κάτω όσα χρειάζεται να ξέρει για να αισθάνεται αλληλέγγυος στον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού; Και ποιος ή ποια απ’αυτούς που αισθάνονται αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες θα συνεισφέρει κατά οποιονδήποτε ουσιαστικό τρόπο συμμετέχοντας σε μια αυτοαναφορική εκδήλωση-«ενημέρωση» και σε μια αυτοαναφορική πορεία; Στην ενημέρωση είμαστε ακόμα ρε γαμώ τον αντίχριστό μου γαμώ; Ένα κάλεσμα για συντονισμό αποκεντρωμένης δράσης, θα το καταλάβαινα, αλλά ενημέρωση. Τι ενημέρωση;

Θεσμικά (κι όχι ως συναγωνιστές και συναγωνίστριες που μεμονωμένα συμπράττουμε) η εξωκοινοβουλευτική, ο Συριζα έχουν κάθε λόγο να αναδεικνύουν «ενημερωτικά» το θέμα (στο επίπεδο του κομματικού καθήκοντος τόσο όσο και όχι στο επίπεδο των προτάσεων για δράσεις πραγματικά ριζοσπαστικές) και ταυτόχρονα τον αντιπολιτευτικό τους ρόλο εντός της κοινοβουλευτικής αθλοπαιδιάς. Ο αναρχικός χώρος γιατί συνέχεια με εμμονή μονοθεματική (πέραν του αντιφά) και ρόλο κινηματικού κομπάρσου καταπιάνεται με το πρώτο στη λίστα θέμα της θεαθήναι ή τέλος πάντων κοινοβολευτικά, θεσμικά προσανατολισμένης αντιπολίτευσης (είτε Χαλυβουργία είναι είτε γενική απεργία της ΓΣΕΕ). Γιατί διαρκώς σερνόμαστε πίσω απ’την επικαιρότητα και μάλιστα με όρους προδιαγεγραμμένα ακίνδυνους για το σύστημα; Υποτίθεται ότι είμαστε και άνθρωποι της δράσης, ότι επιζητούμε αποτελέσματα στο εδώ και το τώρα, ότι δε μας αφορά το τόσο όσο. Διότι βέβαια δεν μπορεί να θεωρηθεί ουσιαστική συμβολή στον αγώνα των κατοίκων μια εκδήλωση «ενημέρωσης» μετά από τόσους μήνες (και κάτι χρόνια που τρέχει το θέμα). Και τις λεπτομέρειες αν ήθελε κανείς να μάθει υπάρχουν χίλιοι τρόποι να τις μάθει. Άρα αν θα είχαν νόημα πραγματικής αλληλεγγύης δράσεις στην Αθήνα για τις εξορύξεις θα ήταν να ανοίξουν ένα επιπλέον μέτωπο με την ίδια θεματική ή να το πιάσουν στο σύνολό του, όπως έκανε η ομάδα «Άγρια φύση».
 

Φάσκω και αντιφάσκω σε σχέση με κάτι που συνηθίζω να λέω κατά καιρούς, ότι  είναι προτιμότερο το καλό που γίνεται απ’το καλύτερο που κάθε φορά στην προσδοκία του ματαιώνεται και το καλό. Και το ότι γίνονται εκδηλώσεις είναι από μόνο του καλό. Αφού το αποφάσισαν, καλώς καμωμένο απ’το τίποτα. Δεκτή κι η κριτική, αφού ασκώ κριτική. Όμως πραγματικά απορώ : η Αθήνα δεν έχει αυτή τη στιγμή που μιλάμε εκτός από το Ελληνικό και την Πάρνηθα και και και κι ένα βουνό που προσπαθούν να το γεμίσουν φωτοβολταϊκά; Δεν θα ήταν πραγματική αλληλεγγύη στον αγώνα στις Σκουριές μια κατάληψη του επικείμενου εργοταξίου της εκκλησίας Α.Ε. στην Πεντέλη και να στηθούν πανό με συνθήματα ανάλογα αυτών του αγώνα της Χαλκιδικής «Είναι δικά μας τα βουνά, αλληλεγγύη (στον αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού) στις Σκουριές» «Αγώνας ενάντια στης φύσης τη λεηλασία, απ’τις Σκουριές μέχρι την Πεντέλη». Και δεν είναι ότι δεν υπάρχει πλέον συντονισμός. Στοιχειωδώς αρχίζει να υπάρχει ολοένα και περισσότερο. Και δεν είναι ότι πρυτανεύει όπως στο παρελθόν ένας ακραίος σεχταρισμός. Ίσα ίσα ολοένα και περισσότερες επωφελείς για το κίνημα συμπράξεις λαμβάνουν χώρα. Αυτό που λείπει είναι να αποφεύγεται η κεκτημένη κινηματική συνήθεια, οι κινηματικοί αυτοματισμοί και να υπάρχει μια κάποια περίσκεψη πώς θα έβαζες τον αντίπαλο πραγματικά δύσκολα. Κι όπως και στην Κερατέα. Η απάντηση δεν είναι να πάμε όλοι στις Σκουριές ή τηλεπαθητικά να σταθούμε αλληλέγγυοι, αλλά να ανοίξουμε ένα ανάλογο μέτωπο στην Αθήνα, ενάντια στης φύσης τη λεηλασία, αγώνας για γη και ελευθερία.

Αλλά πού μυαλό; Από συνέλευση και ενημέρωση, άλλο τίποτα. Κράξτε ελεύθερα. Γνώμη μου αλλά και αγωνιώδες πλέον υπαρξιακό βίωμά μου είναι ότι δε μας παίρνει πλέον για δημοσιοϋπαλληλίστικες κινηματικές διεκπεραιώσεις, πρέπει να γίνουμε πραγματικά απειλητικοί/ές και ουσιαστικοί/ές . Τι γίνεται αυτή τη στιγμή στην Πάρνηθα; Ποιος νοιάζεται ακόμα για τα βουνά της Πελοποννήσου; Η περιφερειακή Υμηττού; Το Ελληνικό; Σπασμωδικά, περιστασιακά, λαχανιαστά και αναποτελεσματικά, διαρκώς εκεί που επιλέγει την κεντρική αντιπαράθεση το κράτος. Διαρκώς στο πεδίο που έχει επιλέξει να φωτίσει κι ο αντίπαλος. Κι η αντίδραση σχεδόν πάντα τόσο όσο. Αυτά τα τόσο όσο, τα έκανα το χρέος μου και είμαι εντάξει, «ενημερώθηκα» ή «πορεύτηκα», είναι και λίγα για το σήμερα και δεν ταιριάζουν σε κόσμο που για άλλα και άλλα παίζει το κεφάλι του κορώνα γράμματα. Αν για μια κατάληψη και την κακοσχεδιασμένη ανακατάληψή της άξιζε να ρισκάρει κάποιος ή κάποια τη σύλληψη, για την Πεντέλη κατά τη γνώμη μου αξίζει πολύ περισσότερο, δείχνοντας έμπρακτα και την αλληλεγγύη του στις Σκουριές. Παντού Σκουριές. Παντού εστίες αντίστασης ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Έτσι καταλαβαίνω την αλληλεγγύη κι όχι με «ενημέρωση» (σε κόσμο κατά 90% ενημερωμένο) και πορεία Μοναστηράκι (από μας για μας, με κείμενα καρμπόν μετά «μοιράστηκαν χιλιάδες κείμενα», χωρίς να εξετάζεται σε καμία απολογιστική πόσα διαβάστηκαν και τι έκαναν αυτοί που τα διάβασαν).

 

Α, ναι ξέχασα και τη μικροφωνική. Πώς την ξέχασα; Μην παραλείψουμε μια δυο εξαιρετικά αποτελεσματικές μικροφωνικές όπου ο κόσμος «θα ανταποκρίνεται θετικά», «θα ενημερωθεί» και άλλα τέτοια φαντασιακά σε μια πλατεία συνήθως άδεια από κόσμο που σπεύδει να αποφύγει την ηχορρύπανση για ένα θέμα που κι αν ακόμα τον αφορά αισθάνεται ότι δεν έχει τίποτα να κάνει για αυτό. Αυτό είναι η γάγγραινα. Το να νομίζει πως δεν έχει να ΚΑΝΕΙ τίποτα για αυτό, όχι τόσο η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ. Εκεί θα έπρεπε να παίζει κάποιο ρόλο το κίνημα. Αλλά το κίνημα για την ώρα αλληλοενημερώνεται. Κάτι είναι κι αυτό. Να κρατάς ημερολόγιο καταστρώματος την ώρα που βουλιάζεις. Πολύ αποτελεσματικό. Το ιερό ταμπού της βολικής κι αποθεωμένης αντιπληροφόρησης δεν ήθελα να το θίξω, την υπέρμετρα δυσανάλογη βαρύτητα που παίρνει σε σχέση με τις πραγματικές δράσεις μας ήθελα να θέσω. Το έθεσα λοιπόν κι ησύχασα ίσως να το παρά…θεσα κιόλας. Τουλάχιστον όσοι και όσες θα πάτε στις εκδηλώσεις μάθετε πού έχουν γραφεία οι ιδιοκτήτες στην Αθήνα (Βασιλίσσης Σοφίας και Νεοφύτου Βάμβα τα γραφεία της Ελ ντοράντο γκολντ στην Αθήνα). Ακόμα και μια συντονισμένη πορεία στον Μπόμπολα στο Έθνος θα ήταν πιο ουσιαστική απ’τις ενημερώσεις και το Μοναστηράκι. Νομίζω.